Als we ’s
ochtend uit de Valley vertrekken krijgen we nog een mooi cadeautje mee in de
vorm van een ‘bear sighting’. Aan de overkant van de weg en de rivier scharrelt
een moeder beer met een cub langs het water, onverstoorbaar en ongevoelig voor
alle stoppende auto’s en fotograferende toeristen.
Als we het
park uit rijden zien we overal alweer files ontstaan. Op deze zomerse zaterdag
wordt Yosemite overspoeld door dagjesmensen. Het wordt ons echt te druk.
We komen die
middag uit in het 45 mijl verderop gelegen Mariposa, een leuk oud stadje. Een
hotelkamer vinden valt niet mee, aangezien veel mensen hier onderweg naar
Yosemite logeren. Uiteindelijk zien we het Hotel Mariposa Inn aan Main Street
en proberen hier nog eens ons geluk te beproeven. Het is een heel oud gebouwtje
en de entree bestaat uit niets meer dan een klapdeur en een trap. Boven
aangekomen lijkt het of we terug zijn gegaan in de tijd. Bij een soort
huiskamer annex kantoor moeten we aanbellen. Een oud mannetje kijkt ons vreemd
aan. Op de vraag of hij een ‘vacancy’ heeft is hij niet zeker en gaat hij
bellen… naar zichzelf. De telefoon aan de andere kant van het kantoor gaat
over. “Well, that was quick”, zegt hij, verbaasd over zijn eigen actie.
Gelukkig gaat hij op zoek naar zijn vrouw, die ons kan vertellen dat ze net een
annulering heeft ontvangen en dat we de ‘last room in town’ mogen hebben. De
kamer is meer dan geweldig: bloemetjesbehang, draperieën langs de ramen en
schilderijen in de wc. Het is oud en het kraakt en wij vinden het een soort paradijsje.
Aan de achterkant is een balkonnetje, waar de kolibries af en aan vliegen.
De volgende
ochtend ontbijten we op het oude balkon, waar de kolibries elkaar de tent
uitvechten om het laatste beetje suikerwater. Als de eigenaresse dit komt
bijvullen zucht ze dat ze zoveel werk aan ze heeft.
Dan wordt
het tijd om naar Clovis te gaan voor familiebezoek. Els woont met haar man Rick
in een prachtig huis en Marijke is er ook. Het was heel erg leuk om de familie
na 9 jaar weer eens te ontmoeten. We zullen Marijke later ook in Los Angeles
weer zien, waar ze met ons mee gaat om oom Mart en tante Corrie – de
tweelingzus van Michiel’s vader - te bezoeken. Dat zal een bijzonder bezoek
worden, aangezien de vader van Michiel in mei is overleden.
In de weken
voorafgaand aan ons bezoek zijn Els en Rick druk bezig geweest met het
bemachtigen van een speelgoedteckel, die je in Amerika bij de Cheerios kunt
krijgen. We kwamen hem op Facebook tegen en hadden gezegd dat we die teckel
dringend nodig hadden: deze lijkt namelijk sprekend op Sofie. Zij zagen de
sport er wel van in en hebben heel wat dozen Cheerios gekocht, waar natuurlijk
steeds een ander figuurtje in bleek te zitten, maar geen teckel. Uiteindelijk
zijn ze er in geslaagd en zijn wij de trotse bezitters van een eigen
dierenasiel én een pak Cheerios.
Die middag
rijden we door naar Sequoia National Park, waar we de tent opzetten op een
heuvel. Het is walk in, dus we moeten alles naar boven dragen. Iets vergeten in
de auto betekent een kleine extra oefening van de beenspieren. Omdat we moe
zijn ‘koken’ we mac and cheese bij de tent en houden we het na zonsondergang
niet heel lang meer vol. We gaan lekker slapen. In de tent die scheef staat.
Vandaag gaan
we Sequoia en Kings Canyon bekijken.
We zullen
ons kampeeravontuur in Julia Pfeiffer Burns State Park inderdaad moeten laten
varen. De campgrounds in dit gebied zijn op last van de brandweer tot tenminste
13 augustus gesloten. Erg jammer voor ons, maar voor de inwoners van het gebied
is het natuurlijk veel erger. Highway 1 is nog wel open voor doorgaand verkeer,
dus we kunnen er misschien nog wel langs. We hebben onze verblijven in Monterey
en Morro Bay allebei met een dag verlengd, zodat we wel op dezelfde route
blijven. Mocht Highway 1 alsnog afgesloten worden, dan zullen we er omheen
moeten rijden en een stuk van de route langs de Pacific Coast moeten
missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten